Zorki + Industar-22 50/3.5 kopia Leica 

Produkcja samodzielnego aparatu Zorki rozpoczęła się w 1949 roku. Nowe aparaty wytwarzano z lepszych jakościowo materiałów. Zewnętrznie, oprócz oczywistej zmiany nazwy marki, modyfikacje były niewielkie – przebudowano spust migawki, by umożliwiał wpięcie wężyka spustowego, z czasem ponadto pojawiły się delikatne tłoczenia na korpusie  aparatu. Podstawowy obiektyw zastąpiono nieznacznie różniącym się szkłem Industar-22 3.5/50. Na tym kończyły się podstawowe różnice między modelami.

Na dwa lata przed końcem produkcji w 1956 roku powstał aparat Zorki 2. Była to jedynie poprawka modelu pierwszego. Aparat różnił się dodanym samowyzwalaczem i uszkami do paska, ponadto przebudowano lekko spust migawki oraz pokrętło zmiany czasów ekspozycji. Powstało ok. 835 tys. sztuk modelu pierwszego i tylko 10 tys. drugiego.

Zorki C/2C

Modele C(S) od swoich starszych odpowiedników różniły się przede wszystkim dodanym gniazdem synchronizacyjnym do lamp błyskowych. Synchronizator wymusił jednak zmiany w wymiarach aparatów – teraz część wizjerowa była wyraźnie wyższa. Samo złącze pojawiło się na przodzie aparatu. Ciekawym rozwiązaniem jest tu opóźniacz wyzwolenia migawki w zależności od zamontowanej lampy. Lampy błyskowe często różniły się od siebie czasem uzyskania pełnej mocy błysku. Czas ten, podawany w milisekundach, ustawiało się wokół pokrętła czasów ekspozycji, aby zrównać pełny błysk z momentem otwarcia migawki.

Wraz z produkcją Zorki 2C wprowadzono nowocześniejszy i poprawiony, lecz nie chowany już obiektyw – Industar 50 3.5/50.

Produkcję modelu Zorki C (1955–1958) szacuje się na 472 tys. egzemplarzy, a modelu 2C (1955–1960) na 214 tys. sztuk.